KUNWARI..

Kunwari’y abot niya ang ilalim ng dagat

Kayang gawing amihan ang hanging habagat.

Kunwari’y sakay siya ng malambot na ulap

At ang bango ng paligid kanyang nalalanghap.

Kunwari’y nalakbay niya ang tayog at lawak

Ng mundong ito na Diyos ang may hawak.

Kunwari’y umaga pati ang dapithapon

At kaya niyang kausapin ang wika ng ibon.

Kunwari’y nabilang niya ang bituin sa langit

At makitang sa kanya  ito’y papalapit.

Kunwari’y nakangiti ang mundong may hapis

At napapasayaw niya ang agos sa batis.

Ngunit sa katahimikan na lang ng gabi

Kanyang naibubulong ang gustong masabi.

Ipinagbibilin na lang niya sa kanyang panaginip

Ang mga salitang sa pagbigkas ay naiinip.

Ang mga labi niyang sa salita’y naumid

Sa kanyang isipan na lang ihahatid.

At ang natatangi niyang kahiwagaan

Patuloy na magtatago sa aking katauhan.