Once in a while, right in the middle of an ordinary life,

Love gives us a fairy tale.

At gusto ko na ulit maniwala sa Happy Endings ^__^

Zoren-Carmina Official Wedding Video - A Wedding Like No Other

SA DALAMPASIGAN

Sa isang gabi na nababalutan ng liwanag ng bilog na bilog na buwan, isang babae ang makikitang nakaupo sa buhanginan, nakaharap sa tahimik at payapang dagat na nagdadala ng mga mahihinhing alon. Siya si Sandy. At sa mga oras na ‘yun, wala siyang ibang ginawa kundi ang langhapin ang malamig na simoy ng hangin, nakatitig sa mga maliliit na ilaw na nangakalutang sa dagat na dala ng mga mangingisda na pumapalaot, habang nag-iisip nang malalim.

Ilang sandali lang ay naramdaman niyang may papalapit sa kanya. Nang lingunin niya ito ay isang pamilyar na nakangiting mukha ang nasilayan niya- si Arnel, ang kanyang kababata.

Sandy: Uy Arnel, ikaw ba ‘yan?

Arnel:  Hahah, buti naman kilala mo pa ako…

Sandy: Ano ka ba? Syempre naman kilala pa rin kita noh. ‘Yang pagmumukha na yan, malilimutan ko? Nevah! Ikaw yatang knight-in-shining-armor ko noon diba? ‘Lika, upo ka. Kwentuhan tayo!

Arnel: (tumalima nga at umupo na sa tabi ni Sandy) Talaga bang gusto mong makipagkwentuhan sa ‘kin? Or mas gusto mong mapag-isa na lang muna ngayon?

Sandy: Huh? Pa’no mo naman nasabing gusto kong mapag-isa ngayon?

Arnel: Eh tingnan mo nga ‘yang mukha mo, ang lungkut-lungkot tapos umiiyak ka pa.

Sandy: Huh? Pa’no mo naman nasabing umiiyak ako aber?

Arnel: Asus, deny ka pa eh halata naman. Fullmoon kaya ngayon ineng kaya bakas na bakas sa mga mata mo na umiyak ka nga. Bakit? Mali ba ako ng sapantaha?

Sandy: Talaga? Ganun na ba talaga kahalata?

Arnel: So, umiyak ka nga? Tama ako. Hahah, pasensya na, ang totoo hinulaan ko lang naman ‘yun.

Sandy: Ikaw talaga, hanggang ngayon pang-asar ka pa rin.

Arnel: At asar-talo ka pa rin, hahah…

           

Pagkatapos ay ilang sandaling katahimikan ang pumailanlang.

Arnel: ‘Eto seryoso na… Bakit ka nga ba malungkot ngayon? Kamakalawa lang, nakita    ko pagbaba mo ng bangka ang laki-laki ng ngiti mo. ‘Yung parang siyang-siya ka sa mga nangyayari.

Sandy: Nakita mo ‘ko nung pagadting ko? Eh ba’t hindi kita nakita?

Arnel: Kasi naman po, iba hinahanap ng mga mata mo…

Sandy: Ano ibig mong sabihin?

Arnel: ‘Yung family mo. Super happy ka nang makita mo sila ulit.

Sandy: Syempre naman! Mahigit 5 taon ko na ding ‘di sila nakikita noh. At tsaka hello?! Family ko kaya ‘yun noh!

Arnel: Eh si Josef?

Sandy: What about Josef?

Arnel: Asus, kunwari ka pa eh super obvious naman ‘yung naging glow ng mata mo nung nakita mo siya.

Sandy: Hmp! Hula na naman ba ‘yan?

Arnel: Tingin mo?

Sandy: Ay ewan ko sa’yo!

           

Isang sampung segundong katahimikan na ulit ang sumunod.

Arnel: Mahal mo pa rin ba siya?

Sandy: (hindi sumagot)

Arnel: Ikakasal na siya next week. Kasabay mo pa ngang umuwi ‘yung fiancée niya kamakalawa eh.

Sandy: Alam ko na ‘yun. Kaya nga andun din siya, sumalubong noong dumating ako diba? Hahay, akala ko pa naman ako ang inaabangan niya noon. Ay naku, drop that topic! Eh ikaw kamusta ka na? Kelan nga ba tayo huling nagkita? Last    highschool graduation pa ‘ata ‘yun? Matagal na nga. Pero look at you now! Naks, mamang-mama na ang dating natin ah..

Arnel: Well, wala namang masyadong nagbago sa buhay ko dito sa probinsiya. ‘Eto, pagkatapos maka-graduate ng college, ako na nagbantay ng sari-sari store namin. Mahina na rin kasi sina Mama at Papa. Then si Liza, ‘yung kapatid ko, pinagtatapos ko pa. By next year siguro makaka-graduate na siya. Katulad mo, Nursing din course niya.

Sandy? Talaga?

Arnel: Oo. Simpleng buhay lang pero masaya na rin.

Sandy: Masaya?! Eh ba’t hindi naman halata sa mukha mo na masaya ka talaga?

Arnel: (ngingiti lang)

Sandy: May girlfriend ka na ba? Or asawa? Hmmm..

Arnel: None of the above.

Sandy: Hindi nga? Imposible naman kasi eh. Cute ka naman, mabait. For sure, marami      na ring nagsu-swoon sa’yo na mga girls.

Arnel: Ikaw, hanggang ngayon bolera ka pa rin. Pero totoo ‘yun, no-girlfriend-since-birth talaga ‘to.

Sandy: As in? Why naman? Don’t tell me bakla ka, hahah!

Arnel: Hahaha! Eh bakit ikaw, may boyfriend ka na rin ba?

Sandy: Well just like you, no-boyfriend-since-birth din ako.

Arnel: Ows? Sa isang city girl na katulad mo, ‘yan ang isang bagay na napakahirap paniwalaan. Not unless dahil ‘yan sa isang bagay. Or sabihin na nating dahil sa isang tao?

Sandy: Anong ibig mong sabihin?

Arnel: Si Josef pa rin diba?

Sandy: Waaah! Bakit ka ba ganyan?

Arnel: Anong ganyan?

Sandy: Ganyan na ba talaga ako ka-transparent para makita mo kung ano talaga ang nararamdaman ko? Bakit ka ba ganyan?

Arnel: So totoo nga?

Sandy: Sige na, sasabihin ko na pero promise mo secret lang natin ‘to hah.

Arnel: Opo sige secret lang natin ‘to, promise! Cross my heart pa!

Sandy: Hope to die?

Arnel: Ano?! Wala namang ganyanan…

Sandy: Hahah, joke lang! Sige aaminin ko na… Hanggang ngayon mahal ko pa rin si        Josef. Pinilit ko naman siyang kalimutan simula nung pumunta ako ng Manila para mag-college. Pero ewan ko ba, wala pa rin akong nagawa. Nung college pa nga ako wala akong pinapansing mga boys kasi naka-store na sa puso ko noon na siya lang talaga ang soulmate ko. Kaya nga super excited ako na makauwi ulit dito sa probinsiya, para ipagpatuloy sana ‘yung love story namin. Tapos ang madadatnan ko lang pala ay isang katotohanan na ikakasal na siya and it’s not with me. Kaya super lungkot talaga. Nasayang lang ‘yung napakahabang time na pinaghintay ko. Kahapon nga nakita ko sila sa church, sobrang saya nila. At   kitang-kita ko rin kung ga’no kamahal ni Josef ‘yung girlfriend niya. Nung time na ‘yun, na-feel ko rin na sila nga siguro ang talagang meant for each other at nagha-hallucinate lang ako nung mga times na naisip ko na kami lang dalawa ang bagay para sa isa’t isa. Kasi ang totoo, never namang naging “kami” eh. So funny nga kasi diba nung mga highschool pa tayo, kami palagi ni Josef ang partner? Loveteam pa nga kung tawagin diba? Ako ang muse, siya naman ang price charming. Halos sa lahat ng bagay magkatambal kami. Kaya siguro nain-love ako     nang ganun katindi sa kanya noon. We were so inseparables to the point na iniisip na ng halos lahat ng tao sa school na may “thing” nga between us.

Arnel: Kaya nga rin walang nangahas manligaw sa’yo noon kasi ang alam nila, you are Josef’s girl.

Sandy: Talaga? Ganun din siguro sa side ni Josef. Diba wala din namang ibang mga girls na na-link sa kanya noon? Everybody’s thinking na boyfriend-girlfriend kami noon. Pero ang totoo wala naman talaga eh. Di ko nga alam kung anong tawag dun eh.

Arnel: M.U.

Sandy: MU? Siguro nga. Infatuation lang siguro ‘yun. Pero alam mo, with my young        heart pa noon, I considered that as love na. Kaya siguro ganito kasakit ngayon. You see, Josef is my first love.

Arnel: So anong plano mo ngayon?

Sandy: Well, aalis na ako bukas. Babalik na ako ng Manila. May mga inaasikaso din kasi akong mga papers dun. Then ‘pag tapos na, I’ll be flying to London na. Natanggap kasi ako dun bilang nurse.

Arnel: Aalis ka na?

Sandy: Oo eh. ‘Pag dito, wala naman akong mapapala. Kita mo, nabroken-hearted pa ako.

Ilang sandali pa ay nakarinig sila ng isang boses na tumatawag sa pangalan ni Sandy.

Sandy: Ay si Mama na ‘yun, tinatawag na ako…

Arnel: Eh kelan ang balik mo diot?

Sandy: (daha-dahang nagng tumayo habang nagpapagpag ng buhangin na dumikit sa kanyang damit) Di ko pa alam eh. Kaylangan ko din sigurong umalis para makapag-move on naman kahit papano. It would take time, I know. Pero sana makaya ko. Don’t worry babalitaan din naman kita paminsan-minsan eh. We’ll still keep in touch. At tsaka malay mo nasa London lang pala talaga ang soulmate ko diba?

Arnel: Baka nga… (at sumunod na ring tumayo)

Sandy: Pero… Naniniwala ka ba sa saying na “first love never dies”?

Arnel: Ahmmm…

Sandy: Anyway sige papasok na ‘ko sa bahay. Maaga pa rin kasi alis ko tomorrow eh.                    Sige good night Arnel! Mami-miss kta! Babye!

Arnel: Good night. Mami-miss din kita!

Nang mawala na sa paningin ni Arnel si Sandy ay noon lang niya naramdaman ang katahimikan at lamig ng gabi.

Arnel: “First love never dies”? Naniniwala ako dun Sandy… Kaya nga hanggang ngayon              mahal pa rin kita eh…

At nilisan na niya ang lugar na iyon nang may nangingilid na luha sa mga mata…

Dahil Hindi Pwedeng Walang Kanin!

Sinubukan ko ang Garden Salad ng 7eleven for my dinner.

Nguya. Nguya. Nguya.

Nang biglang nag-alpasan sa ugat ko ang dugo ng pagiging makabayan.

Pilipino ako! Sa salita at sa gawa.

Kaya ayun, lumabas ng bahay. Naghagilap kung may bukas pang carinderia.

Kanin at ulam pa rin ako forever!
Hindi pedeng walang kanin!!

#WorldTeachersDay Speech na Kamoteness

Para sa guro kong di ko matandaan ang pangalan, pero tandang-tanda ko na hinampas nya ng cardboard yung dalawang kamay ko na maayos na nakalapat sa desk, na parang reding redi na magpahampas talaga. Di ko matandaan kung ano kasalanan ko dito. Basta. Ewan ko dun.

Para sa guro kong unang chinallenge ang murang utak ko nung kinder pa ko na magmemorya ng isang graduation speech, isang yellow paper back to back. At pinuri naman ako dahil exceptional daw ang bilis kong makapag-memorize. Pero naghimutok pa rin kalooban ko nun. Bakit sakin yun na-assign e second lang ako, tapos yung first honor, prayer lang. Nasan ang hustisya?

Para sa mga guro ko noong elementarya na itinuring akong paborito at kinilala ang aking katalinuhan dahil ako na pinagsusulat nila sa blackboard (kaganda daw kasi ng handwriting ko NOON) at ako na rin ang nagbibigay ng exams sa mga classmate ko at syempre exempted ako sa mga exams na yun. Pinagaan nyo ang buhay ko. Pramis.

Para sa mga guro kong buong tiwala na isinali ako sa mga tula at declamation contests pati na rin sa essay writing contests at quiz bee. At mantakin mong pati sa beauty contests. Tsk. Kung alam nyo lang yung kahihiyan na tinamo ko nang mga panahon na yun. Hehe, joke lang. Kahit papano, natulungan nyo kong i-build up ang image ko bilang isang nagpapaka-TH na nerdy. At opo, bahagyang kumapal ang mukha ko ng ilang inches.

Para sa guro kong nagturo sa amin ng musika at kung pano bumasa ng nota. Gamit na gamit ko po yun ngayon. Kaganda kong kumanta eh. Haha.

Para sa mga naging guro ko na nagturo kung pano magtanim ng talong, okra, pechay at monggo. Sorry po kung yung garden naman ay malnourish compare sa ibang mga garden ng classmates ko. Tamad lang po talaga ako nun magbungkal ng lupa, magdilig araw-araw at nasobrahan ko po ata paglalagay ng fertilizer nun.

Para sa mga naging guro ko na sobrang tiwala sakin eh ako na pinag-checheck ng mga testpapers namin. Opo, advantage yun sakin kasi pede ko palitan yung mga sagot ng mga classmates ko, i-correct yung spelling ng essay ng crush ko, at maliin yung sagot ng kaaway ko (joke 'to syempre, alam nyo namang mabait ako). Alam nyo bang pressure na pressure ako non kasi dapat ako ang may pinakamataas na score kasi nga nakakahiya naman kung may mas mataas pa sakin pero ako pa rin magchecheck. Baka isipin ng iba, favoritism kayo. Hehe.

Para sa mga naging guro ko nung highschool na hinahayaan lang ako matulog sa likod habang nagkaklase. Sorry po. Style ko yun. Nakikinig naman po ako nun, nakapikit nga lang.

Para sa mga guro kong hindi pinapansin ang nangyayaring kaguluhan sa may bandang likod ng room tuwing exams. Opo, nagkokopyahan po kami nun. Sorry din po, nag-aauthor din po ako ng mga kodigo nun, pinapahiram ko pa po sa mga classmates ko. Nag-aral naman po talaga ako night before the exam. Ang di ko lang po maintindihan nun ay kung bakit kinabukasan paggising ay parang bulang maglalaho lahat ng inaral ko. Inanod po ata kasabay ng mga panaginip ko.

Para sa mga guro kong naka-join ko sa pagbabasa ng mga pocketbooks, hiraman pa kami. Cool.

Para sa naging guro ko na pinagsulat ako ng "I will not do it again." paulit ulit ulit ulit hanggang maubos ang isang pad ng papel ko dahil lang hindi ako nakapag-english at hindi naka-attend ng flag ceremony.

Para sa guro kong nakahuli sa kin habang natutulog. Nawindang po ako nung bigla nyong tinawag ang pangalan ko. Nag-alpasan lahat nga antok sa katawan. Salamat po sa panggigising.

Para sa guro kong binigyan ako ng 75% sa Math dahil hindi ako nagno-notes. Na-realize kong importante ang notes para makakuha ng 90% na grado. Salamat din po at pinahanap nyo sakin ang value ng "x". Ngayon ko lang po na-realize, wala silang value. ^_^v

Para sa guro kong binigyan ako ng INC dahil may na-miss akong exam dahil umabsent ako dahil tinamad ako. Naturuan nyo ako kung pano pumila sa registrar para kumuha ng mga forms, at kayanin ang pila sa cashier para magbayad, at kung pano magmakaawa para lang bigyan ako ng chance na makamit ang inaasam-asam na 3.0.

Para sa lahat ng mga naging teachers/professors ko. maraming salamat po. Di nyo man naituro sakin kung pano mag-cast ng spell tulad ng "Avada Kedavra" eh binuo nyo naman ang pagkatao ko. Lahat ng mga juices na napiga ko sa kamote kong utak, yun ay dahil sa inyo. Pasensya na lang po at medyo stagnant at nilulumot na utak ko ngayon, dahil po yun sa aging at pollution, pramis!

Muli, maraming salamat po ^_^
Happy Teachers' Day!

(FB Status ko noong Teachers' Day)

Eto din yun eh, click mo =)

Time Travel

( FB post ko noon habang nasa byahe ako. )

Papuntang Bulacan at byaheng langit pa ata itong nasakyan kong bus ah. Tsk. Mapapakapit ka talaga. Muling uusbong ang pagiging religious, uusal ng munting panalangin na sana may bukas pa para sakin.

And as usual, ililihis ko ang tinatakbo ng brain waves ko patungo sa mas corny na topic. Time travel. At bigla e naisip ko siguro mas nakakalula pa sa byaheng ito ang pagta-time travel.

Hmm. 

Kung magiging totoo ang time travel, anong pipiliin mo?

Bumalik sa nakaraan para itama ang pagkakamali na naging sanhi ng karumal-dumal mong lablayp? O bumisita sa future para alamin ang mananalong combination sa lotto?

O wag kang plastik! Haha ^__^v

Kung Magugunaw Na Ang Mundo

Kung kunwari magugunaw na ang mundo, what are the last ten things na gagawin mo?

Here's mine:

1. Kakain ng sinigang na hipon. Tapos may sawsawan na toyomansi with sili.

2. Tapos panghimagas ko nilagang hilaw na saging. Tapos sawsawan naman bagoong with kalamansi with sili ulit.

3. Hug my family goodbye.

4. Maliligo ng taimtim.

5. 30 minutes na magtu-toothbrush.

6. Magpipintura ng kuko - yung tangerine.

7. Magre-red lipstick.

8. Magde-dress. Ng pink. Floral design.

9. At hahanapin kita.

10. And I'll kiss you goodbye. Whispering.   "Matagal nang nagunaw ang mundo ko, that moment na sinabi mong hindi pwedeng maging tayo."

Dahil Kay Bertang Nagmamaganda

At dahil lumaklak na naman ako ng kape ngayong gabi e abot hanggang planet jupiter na naman ang brain waves ko. Tsk.

Nabasa ko sa newsfeed:

Bertang Nagmamaganda went from being "single" to "in a relationship".

Aba syempre, nilukuban ang katawang lupa ko ng bahagyang kapaitan at kapaklaan. Pero syempre di naman umabot sa point na gusto ko na gamitin yung gold-plated kong lubid para ipangtali sa leeg ko. Kahit may dagta ng caffeine ang dugong dumadaloy sa ugat ko e nasa wisyo pa rin naman ako at nakakuha pa rin ng positive na kataga sa pagiging single ko. Naks! Ang corny ko na naman, sarap kong patayin. Haha.

Eto yun.

Why am I still single? Because God is just busy writing the best love story for me.

Ayiiih ^__^v

Wala Akong Kwenta Kausap

Bertong Sawi went from being "in a relationship" to "single".

Nabasa ko sa newsfeed ko sa FB. At dahil pakialamera ako, comment kaagad ako.

Me: Anak ng. 'Grats, dude. Ano, gusto mo ba ng lubid? Gold-plated 'to. Or domex, lemon-scent pa para naman mabango huling hininga mo?

Bertong Sawi: Tatalon na lang ako sa 35th floor, isasama kita.

Me: Ay dude, sorry busy pala ako. 'To naman, kaya mo na yan mag-isa, malaki ka na. Dapat independent ka na.

[ minsan eh wala talaga akong kwentang kausap, tsk ]

Kape Shake

Pabaling-baling sa kama, di mapakali. Animo'y nagapangan ng higad at nangangati.

Naks! Nakabuo ako ng rhyme. Haha.

Kamote. Di na naman makatulog at napaka-aktibo pa ng diwa ko. Kaya naisipan kong magtimpla ng kape. Pampatulog daw.

Sabaw talaga ako pagdating sa pagtitimpla ng kape. Hindi ko makuha ang tamang lasa. Kaya mas madalas pa sa always na sa 3-in-1 ang bagsak ko.

Nakipagtitigan sa kape.

Pinapakiramdaman ang init kung keri na ba ng dila ko. Tapos isang lagok. Tapos nagmuni-muni.

Kape, bakit antapang mo? Pero pag iniinom kita, di man lang ako mahawa sa kahit 10% ng katapangan mo?

Syempre hindi nakasagot yung kape.

Kape, sino mas trip mo? Si creamer na nagbibigay liwanag sa madilim mong mundo? O si sugar na nagpapatamis ng mapait mong mundo?

Ampalaya Shake

Naipit daw sa traffic ang mga bus at jeep kaya naman baha ang mga pasaherong naghihintay sa tabi (at yung iba ay nasa gitna na) ng kalsada. At kasama ako dun. Mga 10 years lang naman bago ako nakasakay.

At umuulan pa.

Pero mainit sa loob ng jeep. At ka-lechehan nga naman, habang tagaktak ang pawis ko dahil sa global warming kuno, e may mga nakatapat pa kong mga "lovebirds" na ewan, parang ginaw na ginaw sila kaya grabe makapaglingkisan.

Ang sarap lang sumigaw ng "Ma para ho! Bababa daw sila!"

Tsk. Hindi ako bitter.

Nauuhaw lang naman ako at nagke-crave ng ampalaya shake!

Ang Mahiwagang Time and Space

"I need time and space."

Exagge. Overrated.Dati nakokornihan ako sa linyang yan.

Kasi naman diba kung mahal mo talaga ang isang tao hindi mo maiisipang lumayo sa kanya. Na kung may problema mang nangyayari, aayusin nyo yun sa paraan na walang iniiwanan at nang-iiwan. Kasi nga andun naman yung love.

Napaka-idealistic ko kasi dati.

Para sakin, basta may love everything will be okay. Walang magiging problema.

Para sakin nun, pag sinabihan ka ng ganyan ibig sabihin nun gusto na nya makipagbreak sayo.

I need time. - oh eto wall clock, saksak mo sa baga mo, isama mo na rin tong alarm clock.

I need space. - sure sige, dun ka sa outer space, lawak ng space dun eh.

I need to find myself. - lintek, eto world map. Goodluck, sana mahanap mo pagmumuka mo. Try mo rin google map para mazoom mo pa.

Basta ganun, negative ang dating nun saken.

And then napanood ko yung nangyari kina Basha at Popoy nang napakaraming beses. Hehe sa lahat ng tagalog movies, ito na yata yung kahit gabi gabi ko pang panoorin eh di ko pa rin pagsasawaan. (pumapangalawa yung my amnesia girl).

So yun nga, sina Basha at Popoy.

Alam nating mahal nila ang isa't isa.

But still, nagrequest pa rin si Bash ng kanyang space and time.

Why oh why?

Aba malay ko, tanungin nyo si Basha na matigas.

Basta masasabi ko, love is not enough. It is never enough. There is that thin line between love and happiness. Sa sobrang thin hindi mo halos mapapansin, kakailanganin mo ng teleskopyo. Pero dahil malaki ang mata ko, nakikita ko yun (chos lang).

So ayun nga, cry to death ako sa movie na yun. Napaka life-changing kumbaga. Nagbago pananaw ko sa buhay (naks). At bilib na bilib ako kay Basha kasi nakaya nyang gawin yun kahit mahal na mahal nya si Popoy. Oo naging selfish sya, inuna nya yung sarili nyang happiness. Pero hello? Kaninong happiness ba dapat nating iprioritize diba?

Tapos yun na nga, hindi lang yung movie na yun ang pinaghuhugutan ko ngayon. Aba'y syempre may sariling experiences din ako sa ganyang mga bagay na di lang ginawang movie kasi alam mo na, kadiri yuck hahaha. Magmumukang horror daw haha.

Sa totoong buhay, may mga minamalas na hindi kayang pagsabayin ang love at happiness (ahem dont look at me like that ahihih). Kaya nila nasasambit ang mga katagang "I need time and space". Wag natin silang murahin at kasuklaman nang dahil lang jan. Lahat ng bagay may dahilan, lahat ng salitang binibitawan may pinaghuhugutan. At yun ang dapat tuklasin, alamin ang nararapat gawin.

Saan, saan ako nagkamali?

Basta ganun, once you heard those words, kabagan ka na.. Kabahan pala. Seryosong bagay yan. Hindi na siya masaya. At madalas sa minsan kailangan mong pagbigyan ang kahilingan na yun. Hindi lang dahil sa yun ang ipinipilit nya kundi dahil mahal mo siya at ayaw mong nahihirapan siya. Kasi ikaw rin naman ang mahihirapan. Ikaw rin ang masasaktan pag nakikita mo na hindi siya masaya, pag nakikita mo na meron siyang ibang gustong gawin. Hindi lang sayo umiikot ang mundo nya (naks ulet).

Babalik din sya sayo pag okay na siya. Dadating yung time mamimiss nya rin yung pagmamahal mo sa kanya. Kung hindi mangyari yun, belat! Olats ka haha. Just kidding. Dun mo masusukat ang tunay na pag-ibig (yuck, what a word).

Hindi ko alam kung pano tatapusin to. Nung highschool tinuro samin na pag gumagawa ng essay or whatever chorva, dapat may conclusion. Eh kaso hindi naman graded ito kaya wala na lang muna conclusion hah. Pasensya. Pasensya. And besides, depende na sa tao yun kung ano magiging ending ng lab story mo. Yun ang conclusion dun.

So ano na nga? Hold on or let go?

Anak ng.. Ending na nga eh kalat kalat pa rin yung thoughts haha.

Basta yun na yun.

"Ano nga yun?" sabi naman ng subconcious mind ko.

Ang gulo ng utak ko, overflowing (naks) penge nga timba haha.

Just love and love and love.

Oo minsan nakakasakit, madalas nagpapaiyak, nagpapasikip ng dibdib, may mga gabing di ka patutulugin. But who cares? Do you care? Hindi rin naman diba? Nagmamahal ka parin despite the pain. So panindigan mo na, dont give up on love. But also, be brave to surrender.

Eto din yun eh, click mo =)

KUNWARI..

Kunwari’y abot niya ang ilalim ng dagat

Kayang gawing amihan ang hanging habagat.

Kunwari’y sakay siya ng malambot na ulap

At ang bango ng paligid kanyang nalalanghap.

Kunwari’y nalakbay niya ang tayog at lawak

Ng mundong ito na Diyos ang may hawak.

Kunwari’y umaga pati ang dapithapon

At kaya niyang kausapin ang wika ng ibon.

Kunwari’y nabilang niya ang bituin sa langit

At makitang sa kanya  ito’y papalapit.

Kunwari’y nakangiti ang mundong may hapis

At napapasayaw niya ang agos sa batis.

Ngunit sa katahimikan na lang ng gabi

Kanyang naibubulong ang gustong masabi.

Ipinagbibilin na lang niya sa kanyang panaginip

Ang mga salitang sa pagbigkas ay naiinip.

Ang mga labi niyang sa salita’y naumid

Sa kanyang isipan na lang ihahatid.

At ang natatangi niyang kahiwagaan

Patuloy na magtatago sa aking katauhan.

COUNTING THE STARS

As the monstrous sun is done 

With the moon taking its place, 

I sighed at the thought 

Another blue night on air. 

But I don't want this kind of feeling. 

Not even these tears falling. 

So I stopped and looked up. 

How enchanting the sky above. 

I was about to smile then 

'til this nasty emotion came up again. 

But I wanna draw away from this feeling 

So to the stars above I start counting.

IT ENDS TONIGHT

Paalala: Ang inyong mababasa ay pawang kathang-isip lamang. Ito ang dagta ng isang malikhaing kukote sa katauhan ni tetetrara. Anumang pagkakahawig sa mga tauhan, lugar at pangyayari na nakapaloob sa kwentong ito ay hindi sinasadya at pawang aksidente at nagkataon lamang. Pramis!

Eto na! Start!!!

______________________________________________________________

“Asan ka na?”

Walang duda, sa’yo galing ang text message na ito na kare-receive ko lang. Hindi dahil sa memoryado ko ang number mo kahit hindi ko ito i-save sa phonebook. Hindi dahil sa bumabakat ang fingerprints mo pag nag-a-appear sa cellphone ko. Hindi dahil sa nakikita ng mala-teleskopyo kong mata ang DNA mo bawat message na pinapadala mo. Kundi dahil ikaw lang naman ang kanina ko pa kapalitan ng text, ikaw lang naman kanina pang nangungulit at tumatawag sa akin sa kadahilanang hindi maabot ng naguguluhan kong isipan. Sino pa ba iba kong pagdududahan, diba?

Ewan ko ba. Nawala na sa isip kong i-save ang number mo at lagyan ng pangalan mo. Siguro dahil ayoko na rin makita pa ang pangalan mo na nagpa-flash sa screen ng cellphone ko. Dahil siguro ayoko nang maramdaman ulit ‘yung abnormal na pagtibok ng puso ko ‘pag nalalaman kong galing sa’yo ang text o tawag. ‘Yung parang sinupalpalan ka ng hollowblocks sa lungs at dagling natigilan ka sa paghinga.

Napabuntung-hininga ako. Nakatitig sa message mo. Napaisip. Sabay nguya ng twister fries. Ewan ko ba kung bakit ito naisipan kong orderin kanina. Napangiwi ako. Bakit nga ba kailangang gawing komplikado ang mga bagay-bagay? Tulad na lang nitong pinaikot-ikot na patatas na ‘to. Pinahihirapan lang nila mga sarili nila. Pareho lang naman lasa nito kumpara sa tuwid na mga fries. But then, sabi nga, life has its own twists and turns. Siguro dun nakuha ang konsepto ng paggawa ng ganitong kakaibang fries. Para nga naman daw exciting. Ewan.

Binalikan ko ang text mo. Nag-type.

“Andito lang ako sa bandang gilid mo. Tanaw ko nga ang nagugulumihanan mong pagmumukha eh.”

Muli kong pinasadahan ang reply ko. After 10 seconds of thinking, pinaharurot ko ang backspace key. Ibinalik sa bag ang cellphone. At muli, pinagmasdan ka nang taimtim mula sa di kalayuang sulok ng fast food chain na ‘yun. Siguro kung matyaga ka lang magmasid, kanina mo pa ako nahuling nagtatago sa likod ng mapagbigay at matulunging dingding na ‘yun. Siguro kung ini-activate mo lang ang peripheral vision mo, masisilip mo na kanina pa ako pasulyap-sulyap sa pinagpala mong gwapong mukha. At kung hindi mo sana pinapairal ‘yang kakapalan ng balat mo, mararamdaman mo din ‘yung tagusang pagtitig ko sa’yo. Parang detective lang. Pinagmamasdan at pinag-aaralan ang bawat kilos mo, ang bawat paghigop mo sa coke float, ang pagtingin-tingin mo sa cellphone mo habang inaantay ang reply ko, ang paminsan-minsang pagtanaw mo sa pintuan sa tuwing may bagong papasok.

Ramdam ko ang sobrang pagkainip mo. Kung tama ang calculation ko eh mga kalahating oras ka na nakaupo sa pwesto mo na yan. Di ko lubos maisip kung papano mong napaabot ng ganun katagal ang coke float mo, ang nag-iisa mong inorder kanina. Natatawa pa ko sa hitsura mo kanina habang nakapila sa counter. Ang tagal mo kasi pumili, palinga-linga pa. Parang napipilitan ka lang umorder. At ‘yung coke float na lang napagdiskitahan mo. Oo nga naman, nakakahiya nga naman tumambay dun na wala man lang kahit isang order. Pagkatapos umupo ka na sa pwesto kung saan madali mo matatanaw ang mga pumapasok at lumalabas ng kainan na yun. Nagpasalamat ako at nauna ako sa’yo ng mga fifteen minutes doon. Mas may time ako magtago at makapili ng magandang lugar kung saan ikaw ang naging taya sa laro nating taguan.

Nag-vibrate ang cellphone ko.

Sinilip ko. Number mo, tumatawag.

Nanginginig ang mga kamay ko habang nakahawak sa cellphone na nanginginig din. Gustong-gusto ko i-accept ang tawag mo na yun. Pero ano sasabihin ko? Na parating na ko? Na na-traffic lang ako? Yun ay kung maniniwala ka ngang nagkakaron ng traffic ‘pag ganitong alas-dos ng madaling-araw at Linggo pa. At pa’no na lang ‘pag narinig mong pareho pa tayo ng background music di’ba? Ano yun, coincidence? Fate? So deadma, balik sa bag ang cellphone.

Tumingin ulit ako sa’yo. Itinigil mo na ang pag-dial at nakuntento na ulit tumunganga at maghintay.

Gusto kong iuntog ang ulo ko sa lamesa. Pero pinigilan ko sarili ko. Baka nga naman makuha ko pa ang lumulutang mong atensyon. Pero talagang gusto ko magwala at that very moment.

Gustong sumabog ng sarili ko. Nag-aaway ang puso at isipan ko.

Sabi ni puso: Go ‘teh! Lapitan mo na s’ya. Kawawa naman yung tao oh, kanina pa yan jan. kahit ihing-ihi na kalalagok nung coke float nya eh hindi pa rin tumatayo kasi baka nga naman hindi mo sya makita kung sakaling “dumating” ka na. At kailangan nyo rin magkausap, once and for all. Para rin matahimik na ang mga agam-agam mo.

Sabi naman ni isip: Asus! Alam mo naman kung ano dahilan kung bakit gusto ka nya makita ngayon, diba? Kailangan ka lang nya. Gusto nya lang maglabas ng init ng katawan. Yun lang. Hanggang kelan ka ba aasa na kahit papano, mamahalin ka nya ulit? Or minahal ka nga ba niya? At ito i-mighty bond mo sa isip mo, may asawa na siya at may anak na! Kahit kelan, di mo pinangarap maging kabit diba?

Para akong pinaliguan ng nagyeyelong tubig sa huling naisip. Ang lamig.

Ano nga ba’ng ginagawa ko dito ngayon?

Excitement ang nadama ko nung nabasa ko yung text mo kanina bandang hapon. After how many months (and even years), naramdaman ko ulit ang presensya mo. Matagal ko na rin kasi kinondisyon ang sarili ko na wala ka na sa buhay ko. Tapos biglang makakatanggap ng “hi! how are u?” sa’yo. Kanino ba namang puso ang hindi madidislocate dun diba? So ayun, habang patuloy ang pagpapalitan ng mga messages eh dahan-dahan ko rin namang isinasaayos at tinatahi ang puso ko na pansamantalang nawala sa lugar.

Nag-sorry ka sa lahat ng kasalanan mo sa akin. Hindi ko na tinanong isa-isa kung anu-ano ang mga yun. Hindi na rin naman ako interesado pa i-recall ang lahat nang yun. Oo, siguro nga naka-move on na ko. Kasi sa mga oras na yun, pilit ko kinakapa sa puso ko kung masakit pa ba? Pero para namang wala na akong maramdamang sakit. Stable na, ‘ika nga. So nasabi ko na lang na “Okay na yun, past is past.”

 “I miss you.”

Leche! Okay na sana eh. Nagbati na nga tayo diba? Kung bakit ba naman pinairal mo na naman ang pagiging kupal mo. And as expected, ikinuwento mo na ang isang paksang para sa akin ay kasumpa-sumpa.

Ang iyong makamundong pagnanasa. Sa akin. Haha.

Ewan ko ba, aminado naman ako sa sarili ko na hindi ako maganda. Para lang akong batang paslit na walang kamuwang-muwang sa mundo. Sex appeal? Sino ba nakaimbento nun?  Hindi naman applicable  sa’kin yun. Kaya mo nga siguro ako iniwan e. Dahil hindi ako ang ideal girl mo. Hindi ako pumasa sa standards mo.

Pero natatandaan ko rin na hindi yun ang sinabi mo sakin nun nung araw na nakipag-break ka sakin. Una kong tinanong kung bakit, kung may third party ba (at kung may magpa-party din ba ngayon na wala na tayo hehe).

“Walang third party. Minahal kita, alam mo naman yan. Kaya lang hindi ako ang tamang lalaki para sa’yo. You’re too good for me. Gusto ko muna hanapin sarili ko. Gusto ko balang-araw may maipagmamalaki na ako sayo, sa family mo, sa mga kaibigan mo. I’m sorry.”

Yan ang malupet mong break-up lines. Hindi na ko humingi pa ng mga back-up explanations. Gets ko na kagad kung ano ang gust mo ipa-gets. Na ayaw mo na sa akin.

Nang time na yun, bigla ko rin isinumpa yung kabaitan ko, katalinuhan ko at lahat ng mga magagandang bagay na meron ako. Naisip ko siguro kung hindi ako ganun kataas sa paningin nya (Well don’t be too literal, pandak talaga ako hehe.), siguro di siya makikipaghiwalay sa ‘kin. Ewan!

But months passed. At yung months naipon, naging years. Habang ginagamot ko ang aking sugatang puso (naks ambaduy, sarap ko patayin!), na-realize ko, pucha! Bakit kailangan ko sisihin sarili ko? Of all people? Diba?! It’s his lost, not mine. At yun nga, natuto ako mag-move on, not actually kalimutan. More of like sanay nako na wala siya at tanggap ko na na wala na talaga siya.

Di na ko umasa na babalik pa siya.

Hindi na naman talaga. Not until tonight.

At ewan ko ba dito sa abang puso ko kung bakit tinanggap ko pa ‘yung alok mo na magkita tayo ngayon. Ano na naman ba ang iniisip ng kukote ko? Ineexpect ko ba na babalik pa yung dati kong nararamdaman sayo? Umaasa pa rin ba ako na sasabihin mo na sa akin na nahanap mo na sarili mo? Na sasabihin mong “heto na ko ngayon, may maipagmamalaki na ko sayo. so please tayo na ulit?”.

Hindi rin eh. You’re a married man now. A husband. A father.

So bakit mo pa gusto akong makita?

At bakit nga ba andito rin ako?

Why? Oh bakit why?

Daig ko pa ang isang batang nagmamaktol at inaatake ng tantrums. Kasing likot ng paa kong papadyak-padyak at pasipa-sipa sa hangin ang utak ko sa dami ng iniisip. Masama na nga ang tingin sakin ng service crew na kasalukuyang nagliligpit ng mga pinagkainan sa katapat na table ko..

Sinulyapan kita ulit sa pwesto mo. Wala na ang coke float mo. Walang ibang nasa table mo kundi ang cellphone mo at ang mukha mong nakapangalumbaba. And that look, that same old look pag nale-late ako sa mga date natin dati. Pag nakita mo na kaya akong papalapit sayo, mapapalitan ba yan ng expression na parang nabuhayan ng loob with matching sigh of relief tulad ng dati? At pag magkatabi na tayo, sasabihin mo ba kaya ulit ang “Same perfume huh” na naging isa sa paborito kong linya mo dati? (And by the way highway, yup, yun pa rin nga ang gamit kong perfume until now.) Tititigan mo kaya ulit ako ng matagal sa mga mata? Tapos hahawakan sa mga kamay ng mahigpit? At yayakapin sa bewang? Maririnig ko kaya sayo yung dati na pinapangarap kong sambitin mo? Na “I still love you. Please be mine again.”?

Tsk.

“When darkness turns to light,

It ends tonight, it ends tonight.

Just a little insight won’t make this right

It’s too late to fight

It ends tonight.”

Urgh! Parang kutsilyo na nag-bull’s-eye sa puso ko ang kanta na pumapainlanlang sa loob ng fastfood na yun.

Naramdaman ko na lang na tumutulo na luha ko. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko, hindi ko ma-decipher ang kaguluhang nagaganap sa utak ko. Parang buong body parts ko, mapaloob man o mapalabas ay nagwewelga, nag-aaway-away.

Bahagya akong nagulantang nang maramdamang nagvibrate ang cellphone ko.

“Where are you na? I’m still here waiting. Please ***, I really want to see you tonight.” - sabi ng text mo.

Pinahid ko ang mata ko na lumalabo ang paningin dahil sa sunud-sunod na pagpatak ng mga luha. Nanginging akong nag-reply.

“I’m sorry ******, I’m not coming. And please, don’t text or call me anymore. I’m okay now.”

Shit! Napindot ko agad ang send button nang hindi man lang narereview kung tama ba ‘yung tinext ko.

Dali-dali kitang tiningnan habang binabasa mo ang reply ko.

Ano nga ba yung nakita ko? Bahagyang bumagsak ang balikat mo. Lungkot ba yung nasa mukha mo? Regrets? At ang lalim ng buntung-hininga mo.

Tapos tumayo ka na, naglakad patungo sa pintuan. Tinanaw kita hanggang sa labas, hanggang sa pagsakay mo ng taxi.

Naiwan akong nakatunganga. Hindi ko alam ang gagawin. Bakit parang gusto kitang habulin? Bakit ang lungkot-lungkot ng pakiramdam ko? Nanghihinayang ba ako?

 “No. You’re not. You just made the right choice.” - sabi ng Angel sa kanan ko.

At natameme na lang yung nasa kaliwa ko, siguro hindi na rin nya alam kung pano susupalpalin ang sinabi ng Anghel.

Pero bakit hindi ko maramdaman na tama nga ang ginawa ko?

Bumalik lang ako sa katinuan ko nang mag-vibrate ulit ang cellphone ko. Galing ulit sayo.

“Good to know you’re okay now. I wish you the best, you deserve it. By the way, cute mo pa rin. Parang bata na naglalaro ng fries. Masaya ako na dumating ka pa rin. Ingat ka pag-uwi.”

~ FIN ~